In 1864 deed de geneesheer Coronel verslag van een onderzoek dat hij had ingesteld naar de kinderbewaarplaatsen en bewaarscholen in Amsterdam.

Hij schreef onder andere: "De tooneelen van verwaarlozing en zielenbederf die we aantroffen, laten zich door gene pen beschrijven.
De verpestende lucht die u in den regel bij het betreden dier verblijven al dadelijk tegemoet komt, beneemt u den moed een stap verder in die holen van menschenverdierlijking te zetten.
Met ingehouden adem en afgemeten tred om niet bezoedeld te worden door al het levende en levenlooze onrein, baanden wij ons vaak een weg over allerlei ontuig, over een aantal levende schepsels, die als een vormelooze hoop in een hoek van het vertrek, onder de banken, tafels en afzigtelijke vuile bedden, op elkaar gestapeld waren en daar als mieren dooreen wemelden, waaruit even als bij dezen, als ze getergd worden, een scherpe zure lucht zich ontwikkelde.

Deze had schoenen en kousen verloren, gene het boezelaartje, die zelfs het jurkje van het lijf gerukt; allen drukten in kleeding, aangezigt en hoofd de diepste sporen van verwaarlozing uit.
Wat niet bedekt moest zijn, was in den regel bedekt: het hoofd was gewoonlijk onder eene havelooze pet of wollen muts zoo bedolven, dat de ooren er geheel ingedoken waren en slechts het lange, ongekamde haar over het voorhoofd te voorschijn kwam.