Voor dominee J.van Gilse, lid van het bestuur van de in 1844 opgerichte Amsterdamsche Vereeniging voor Ziekenverpleging, was het zonder meer duidelijk dat alleen vrouwen geschikt waren voor het verpleegwerk.

In een rede zei hij: 'Kranken te verplegen, dat kan alleen het werk van vrouwen zijn.
Het liefderijk medelijden, het zachtmoedig verdragen, het onuitputtelijk geduld, dat tot zulk een verzorgen van zieken wordt vereischt, kunnen wij, doorgaans althans, alleen van de vrouw verwachten.
Gelijk zij, boven den man, met de eigenschappen des geestes is toegerust, die haar voor deze taak geschikt maken, schijnt zij ook, naar het lichaam, eigenaardiger voor dat werk gevormd te zijn.
Het zachte, stille, gemakkelijke in hare bewegingen, in al wat zij verrigt, vooral ook in haren toon van spreken, maken haar, meer dan den man, geschikt voor den omgang met zieken, die zoo gaarne alle gedruisch van zich geweerd hebben'.