Naar aanleiding van het overbrengen in 1850 van de gevangenen uit het Rasphuis naar de cellulaire gevangenis aan de Weteringschans, werd een boekje uitgegeven, waarin een vader en zijn zoon de voor- en nadelen van de eenzame opsluiting bespraken.

Zoon: Maar vader, zulk eene eenzame opsluiting moet toch verschrikkelijk zijn.
Vader: In zeker opzigt ontken ik zulks niet. Voor den verharden booswicht, die gewoon was in de vroegere gevangenis, met zijne kameraden nieuwe plannen te smeden tot allerlei snoode bedrijven, die door zedelooze gesprekken de kiemen van opregte verbetering bij zijne medegevangenen wist te verstikken en door ontugtige gezangen en handelingen zijn hok tot een bordeel maakte, voor zoodanig iemand moet het verschrikkelijk zijn, zoo opeens van de geheele menschheid als afgescheiden, alleen met God en zijn geweten, zijn afgelegden levensbaan te overdenken...
Maar eilieve, zeg mij, wordt niet juist op deze wijze het doel der straf werkelijk bereikt?
De misdadiger moet onschadelijk gemaakt worden voor de maatschappij.
Alleen eene eenzame opsluiting maakt hem geheel onschadelijk en het is juist die eenzaamheid welke alleen in staat is den diep gevallen mensch tot opregt berouw en verbetering te brengen'.